السلام عليكم و رحمة الله و بركاته
انا بعانى من السواس القهرى(الخوف من المرض) بقالى فتره كنت كل ما اتعب اى تعب افكر انه حاجه و حشه
و بمجرد ما التعب كان يروح كنت انسى
لحد من 5 شهور الموضوع زاد عندى اووووى من كتر ما اللى حوليا بقوا بيتكلموا عن المرض الوحش بقيت بخاف منه اوى لدرجة انى من 5 شهور جالى تعب ف معدتى و فضلت افكر ف الموضوع ده و تعبت اوى و مريت بحاله وحشه جداااا جدا ربنا ما يرجعها عليا تانى ولا يوريها لحد ومات عمى من 5 شهور ايام ما كنت تعبانه و من ساعتها نظرتى للدينا اتغيرت بقيت بفكر ف الموت و المرض جدا بشكل مرضى و بخاف منهم جدا
كنت الاول لما اسمع ان حد مات كان الموضوع بيكون عادى اما من ساعه ما عمى توفى و انا بقى كل تفكيرى ف الموت رغم انى مكنتش متعلقه بيه اوى او حاجه
عارفه ان كل حاجه بايد ربنا و عارفه ان الموت ممكن يجى للانسان ف اى وقت بس نفسى اتخلص من اللى انا فيه ده ابقى انسانه طبيبعه زى كل الناس بزعل اوى لما حد يعرف بحالى و يعرف انى بخاف و يقولى انتى اللى تخافى؟؟ عشان باصين ليا انى ملتزمه و منتقبه و بزعل من نفسى اوى لما بشوف ناس عاديه جدا عندها رضا من جواها و مش شايلين هم بكره بزعل من نفسى
مع ان ربنا من عليا بنعم كتير اوى برغم معاصى كنت بعملها كتير و الحمد لله قدرت ابعد عن حاجات كتير غلط كنت يعملها
و مش عارفه الخوف اللى عندى ده ضعف ايمان ولا ابتلاء
حتى لما بقرأ ان ربنا لما بيحب عبد بيبتليه بخاف ربنا يبتلينى بحاجه مصبرش عليها و ادخل تحت سخط ربنا
تعبانه اوى بقالى فتره بجد و الله و بدعى ربنا بس حاسه انى مذبذبه مش عارفه مكانى عند ربنا فين بقيت نايمه قايمه ع الخوف من بكرررررررررررره اللى انا عارفه اصلا انه بتاع ربنا و بس
حتى بقيت بخاف افقد امى
ربنا كريم معايا اوى و ادانى حاجات كتير مكنتش احلم بيها بس التقصير عندى انا معنديش حتة حسن الظن دى حتى ف تعاملاتى مع الناس
بالله عليكوا قبل ما تردو عليا بحل ادعولى بظهر الغيب ربنا يهديلى نفسى
انا بعانى من السواس القهرى(الخوف من المرض) بقالى فتره كنت كل ما اتعب اى تعب افكر انه حاجه و حشه
و بمجرد ما التعب كان يروح كنت انسى
لحد من 5 شهور الموضوع زاد عندى اووووى من كتر ما اللى حوليا بقوا بيتكلموا عن المرض الوحش بقيت بخاف منه اوى لدرجة انى من 5 شهور جالى تعب ف معدتى و فضلت افكر ف الموضوع ده و تعبت اوى و مريت بحاله وحشه جداااا جدا ربنا ما يرجعها عليا تانى ولا يوريها لحد ومات عمى من 5 شهور ايام ما كنت تعبانه و من ساعتها نظرتى للدينا اتغيرت بقيت بفكر ف الموت و المرض جدا بشكل مرضى و بخاف منهم جدا
كنت الاول لما اسمع ان حد مات كان الموضوع بيكون عادى اما من ساعه ما عمى توفى و انا بقى كل تفكيرى ف الموت رغم انى مكنتش متعلقه بيه اوى او حاجه
عارفه ان كل حاجه بايد ربنا و عارفه ان الموت ممكن يجى للانسان ف اى وقت بس نفسى اتخلص من اللى انا فيه ده ابقى انسانه طبيبعه زى كل الناس بزعل اوى لما حد يعرف بحالى و يعرف انى بخاف و يقولى انتى اللى تخافى؟؟ عشان باصين ليا انى ملتزمه و منتقبه و بزعل من نفسى اوى لما بشوف ناس عاديه جدا عندها رضا من جواها و مش شايلين هم بكره بزعل من نفسى
مع ان ربنا من عليا بنعم كتير اوى برغم معاصى كنت بعملها كتير و الحمد لله قدرت ابعد عن حاجات كتير غلط كنت يعملها
و مش عارفه الخوف اللى عندى ده ضعف ايمان ولا ابتلاء
حتى لما بقرأ ان ربنا لما بيحب عبد بيبتليه بخاف ربنا يبتلينى بحاجه مصبرش عليها و ادخل تحت سخط ربنا
تعبانه اوى بقالى فتره بجد و الله و بدعى ربنا بس حاسه انى مذبذبه مش عارفه مكانى عند ربنا فين بقيت نايمه قايمه ع الخوف من بكرررررررررررره اللى انا عارفه اصلا انه بتاع ربنا و بس
حتى بقيت بخاف افقد امى
ربنا كريم معايا اوى و ادانى حاجات كتير مكنتش احلم بيها بس التقصير عندى انا معنديش حتة حسن الظن دى حتى ف تعاملاتى مع الناس
بالله عليكوا قبل ما تردو عليا بحل ادعولى بظهر الغيب ربنا يهديلى نفسى
تعليق